Ενώ το απίστευτο οπτικό χάρισμα και οι πραγματικά περίεργες εκκεντρικότητες του Ghostwire: Tokyo παραμένουν ένα θαύμα από το πρώτο λεπτό μέχρι να ολοκληρώσετε την ιστορία, λίγη επαναληψιμότητα του παιχνιδιού και ένα απότομο τέλος δημιουργούν ένα παιχνίδι που είναι ευχάριστο, αλλά φαίνεται ότι θα μπορούσε να ήταν πολύ περισσότερο.
Το Ghostwire: Tokyo είναι η ιστορία του Akito, ενός από τους λίγους ανθρώπους που έμειναν στο Τόκιο μετά την εξαφάνιση σχεδόν όλων των άλλων πολιτών. Σύντομα κατοικείται από τον KK, μια μυστηριώδη φιγούρα με τη δική του ατζέντα, που επίσης τυχαίνει να δίνει στον Akito ειδικές ικανότητες, αξιοποιώντας διάφορα στοιχεία για να πολεμήσει τα πνεύματα που περπατούν στους δρόμους του Τόκιο.
Ταυτόχρονα, το ζευγάρι κυνηγάει μια μυστηριώδης ομάδα που φοράει μάσκες Hannya, η οποία φαίνεται να έχει περαιτέρω γνώση για το τι έχει συμβεί και μπορεί να είναι το κλειδί για τη διόρθωση αυτού που πήγε στραβά. Το παιχνίδι ξεκινά με μια ενδιαφέρουσα υπόθεση και όλες οι ερμηνείες των Ιάπωνων ηθοποιών είναι εξαιρετικές, ακόμα κι αν οι ανατροπές στην πορεία δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσες όσο το μυστήριο που έχει στηθεί.
Υπάρχει επίσης μια εστίαση στον στόχο του Akito και συγκεκριμένα σε ποιον θέλει να σώσει, κάτι που αποσπά την προσοχή από τα μεγαλύτερα ερωτήματα που θέτει η ιδέα των πνευμάτων που παγιδεύονται στη γη. Αυτά εξερευνώνται καλύτερα σε πολυάριθμα παράπλευρα ερωτήματα και αρχεία ντετέκτιβ σε όλο το παιχνίδι, αλλά είναι περίεργο το γεγονός ότι η κύρια γραμμή αποστολής είναι αρκετά γενική, ενώ δεν είναι κάτι άλλο για το Ghostwire Tokyo.
Το βασικό παιχνίδι φέρνει στο νου ένα shooter πρώτου προσώπου σε συνδυασμό με το Doctor Strange της Marvel. Τα δάχτυλα του χαρακτήρα σας σφυρίζουν μπροστά σας παράγοντας σπινθήρες και πίδακες φλόγας με τρόπο που είναι οπτικά εκθαμβωτικός και εκπληκτικά ευανάγνωστος. Ενώ ξεκινάτε με μια απλή ικανότητα, το οπλοστάσιό σας μεγαλώνει γρήγορα και στο μέσο του παιχνιδιού θα χειρίζεστε άνεμο, φωτιά και νερό, ωστόσο αφού αποκτήσετε αυτές τις ικανότητες και ένα τόξο, φαίνεται σαν η μάχη του παιχνιδιού. δεν προχωρήσει πολύ περισσότερο.
Ενώ μπορείτε να αναβαθμίσετε αυτές τις προαναφερθείσες δυνάμεις και μπορείτε να χρησιμοποιήσετε άλλες αναλώσιμες ικανότητες, θα βασίζεστε στις τρεις κύριες δυνάμεις και ενώ είναι αποτελεσματικές, ο τρόπος με τον οποίο καταστρέφετε κάθε εχθρό δεν είναι ιδιαίτερα μοναδικός σε ένα συνάντηση σε συνάντηση βάση. Ακόμη και οι πιο δύσκολοι εχθροί είναι μόνο πιο δύσκολοι λόγω της αυξημένης δεξαμενής υγείας τους.
Αυτό κάνει τις συναντήσεις με εχθρούς λιγότερο προβλέψιμο και περισσότερο την ελπίδα ότι το παιχνίδι σας δείχνει κάτι νέο από το τέρας ντουλάπα του με φρικιαστικούς, τρομακτικούς και συναρπαστικούς κακούς. Ενώ υπάρχει πρώιμη έμφαση στο stealth και πολλά αντικείμενα και ικανότητες που ωθούν τον παίκτη προς αυτό, υπάρχει πολύ λίγος λόγος να το χρησιμοποιήσετε πραγματικά.
Μόλις αποδυναμωθεί ένας εχθρός, ο παίκτης είναι σε θέση να αρπάξει τον πυρήνα του πλάσματος και να πραγματοποιήσει στιγμιαίο φόνο. Αυτό το κόλπο λειτουργεί καλά όταν αναβαθμιστεί, αλλά στην αρχή, δεν αξίζει τον κόπο, καθώς χρειάζεται λίγος χρόνος και σας αφήνει ευάλωτους. Σίγουρα, παίρνετε πυρομαχικά για τις ικανότητές σας αν το κάνετε, αλλά τα αντικείμενα που αναπληρώνουν τις ικανότητές σας είναι τόσο συχνά που δεν το χρειάζεστε απαραίτητα.
Όπως και η έλλειψη οποιουδήποτε πραγματικού κινδύνου όταν πρόκειται για έλλειψη αρκετής υγείας, δεν βρεθήκαμε πραγματικά να αλλάζουμε πολύ συχνά μεταξύ των επιθέσεων. Τα boss fights του παιχνιδιού, αν και είναι απίστευτα οπτικά, δεν τα καταφέρνουν στο τμήμα του παιχνιδιού. Ενώ υπάρχουν μόνο μερικά από αυτά σε όλη τη διάρκεια του εκπληκτικά σύντομου χρόνου εκτέλεσης του παιχνιδιού, δεν είναι πολύ περίπλοκα από μηχανική άποψη.
Για ένα παιχνίδι που είναι τόσο μοναδικό στην οπτική του γλώσσα, η δομή της αποστολής του Ghostwire: Tokyo είναι εκπληκτικά ασφαλής. Σε πολλά σημεία σε όλο το παιχνίδι, θα σας ανατεθεί να καθαρίσετε τις πύλες Tori, αυτές τις εμβληματικές δομές που βρίσκονται σε όλη την Ιαπωνία. Για να το κάνετε αυτό, θα πρέπει να καθαρίσετε την περιοχή από τους εχθρούς και μετά να σταθείτε μπροστά της για λίγα δευτερόλεπτα. Λειτουργεί ουσιαστικά σαν πύργος του Assassin’s Creed, ωστόσο αντί να αποκαλύψει μέρος του χάρτη, σας επιτρέπει να ταξιδέψετε σε νέες περιοχές της πόλης που προηγουμένως καλύπτονταν από μια θανατηφόρα ομίχλη.
Αυτό φαίνεται σαν ένα λάθος για πολλούς λόγους. Πρώτον, ενώ κατανοούμε ότι η είσοδος του παίκτη σε συγκεκριμένες περιοχές νωρίς, καθώς το παιχνίδι εξελίσσεται, ο χάρτης είναι γεμάτος με πύλες Tori και ενώ είναι εύκολο να καθαριστούν, είναι κουραστικές και, επομένως, η εξερεύνηση πέρα από τις περιοχές που έχει ο παίκτης έχει ήδη ξεκαθαρίσει φαίνεται σαν αγγαρεία παρά κάτι δελεαστικό.
Δεύτερον, ένας από τους τελικούς στόχους του παιχνιδιού είναι να καθαρίσει μερικές περιοχές από αυτή τη θανατηφόρα ομίχλη, την οποία εκείνη τη στιγμή αντιλαμβανόμασταν ως ένα μικρό διάλειμμα στη δράση, αλλά στην πραγματικότητα, μοιάζει περισσότερο με γέμιση για την επιμήκυνση του χρόνου εκτέλεσης.
Αν απλώς ακολουθείτε την κύρια καμπάνια του παιχνιδιού και δεν εξερευνάτε καθόλου το Τόκιο, κάτι που θα ήταν χαμένη ευκαιρία, θα μπορούσατε να ολοκληρώσετε το Ghostwire: Tokyo σε περίπου έξι ώρες. Ήμασταν πραγματικά σοκαρισμένοι όταν εμφανίστηκε μια προειδοποίηση “σημείο χωρίς επιστροφή” όταν υποθέσαμε ότι ήμασταν ακόμη στο πρώτο μισό του παιχνιδιού.
Υπάρχει άφθονο παιχνίδι εδώ, αν θέλετε να ολοκληρώσετε δευτερεύουσες αποστολές στο Τόκιο ή να συγκεντρώσετε τον γελοίο αριθμό περιπλανώμενων πνευμάτων, αλλά η κύρια καμπάνια του παιχνιδιού φαίνεται ότι μόλις κερδίζει δυναμική όταν είναι η ώρα για την έναρξη των πιστώσεων.
Παρά τα προβλήματά του, είναι δύσκολο να απορρίψουμε όλα τα πράγματα που το Ghostwire: Tokyo κάνει απίστευτα καλά. Η ατμόσφαιρα του skulking στους δρόμους είναι εξαιρετική και η αντιπαράθεση μιας ρεαλιστικής πόλης γεμάτη με αυτά τα φρικτά πλάσματα είναι ένα οπτικό στυλ που δύσκολα ξεχνιέται.
